Celi: Als je heel eerlijk bent en je kijkt om je heen, wat zie je dan?
Paul: De vrouw van mijn dromen.
Celi: Hoe kun je houden van een droom?
Paul: Jij bent geen droom.

Paul: Howard van Dodemont
Wanda en Celi: Manja Bedner

Howard (1961) is iemand met een bijna moralistische passie voor het theatervak. Uit een soort van integriteitsbesef stelt hij zichzelf voortdurend de vraag of hij aan een produktie wel of niet mee moet doen. Toch verschijnt hij regelmatig in commercials. Hij is zelfs jarenlang het gezicht van een grote onderneming geweest. Howard’s mening hierover is heel duidelijk: “commercials doe ik voor het geld. Het houdt me uit de ‘tredmolen van uitkeringen’ en geeft bovendien de vrijheid om mee te werken aan projecten, die geen inkomen kunnen garanderen. Zo ook bij “Dansend Requiem”. “Ik was goed bevriend met Sandra en wist dat Manja naar aanleiding van haar dood dit stuk aan het schrijven was, met daarin een rol voor mij. Vanuit een persoonlijke betrokkenheid maar ook vanuit de artistieke uitdaging besloot ik mee te werken. Naarmate ik het stuk beter leer kennen en me het personage eigen probeer te maken, wordt de rol steeds moeilijker. Steeds weer ontdekken we tijdens de repetities nieuwe aspecten, nieuwe lagen en nieuwe mogelijkheden. In het stuk is geen ruimte voor ijdelheid. Bovendien vraagt het Kamertheater om millimeterwerk. Alles is zichtbaar. Je gaat op je bek als je niet heel zuiver speelt en jezelf kwetsbaar opstelt.”

Over de Tekst

Manja schreef Dansend Requiem in 1995 naar aanleiding van de zelfdoding van Sandra, één van de leden van theatergroep Persplex, waarvan Manja huisregisseur was. Iedereen wist dat het niet goed met haar ging, maar niemand had verwacht dat zij voor de dood zou kiezen. Een half jaar later begon Manja met schrijven. “Ik voelde een hevige drang om met haar te praten. Dat was natuurlijk niet mogelijk, maar op het toneel kun je zoiets laten gebeuren. In het stuk heeft Paul, de hoofdpersoon, een dialoog met zijn overleden vriendin. Schrijven dwingt je naar binnen te keren, om heel dichtbij jezelf te komen. Het was mijn manier om Sandra’s dood te verwerken. Haar daad heeft me duidelijk gemaakt dat leven een keuze is. Vroeger zag ik het bestaan als een gegeven, als iets wat je overkomt. Nu besef ik dat je ermee kunt stoppen. Door de keuze niet te
sterven, kies ik voor het leven. Het stuk gaat daarom niet over Sandra, of haar dood. Het is eerder een ode aan het leven.”

Reacties van het Publiek

“Het was een bijzondere voorstelling. Klasse gespeeld.” Marloes

“Dank voor de mooie en kwetsbare voorstelling” Anne

“Ik vind het Kamertheater en Dansend Requiem bijzonder, omdat Manja het stuk zelf geschreven heeft, er zelf in speelt en dat ook nog eens in haar eigen huis. Zoiets zie je niet vaak. Maar als dat het enige was, zou ik natuurlijk niet zo vaak komen kijken. In eerste instantie schrikken veel mensen van het thema van het stuk. Ook voor mij was het in het begin een obstakel om iemand aan te raden te gaan kijken. Maar de voorstelling is zo warm en uitgebalanceerd dat ik die schroom nu niet meer voel. Het stuk is zoveel universeler dan je in eerste instantie zou verwachten. Het raakt vele facetten van het leven. In iedere relatie bijvoorbeeld, heb je met twee perspectieven te maken, iets wat veel mensen over het hoofd zien. Als je werkelijk van je partner houdt, kan je niet voor hem/haar bepalen wat het beste is. Het loslaten van een geliefd persoon is één van de moeilijkste dingen die er zijn en dat laten Howard en Manja zo helder zien. Ik vind het ook heerlijk dat er naast de zware gevoelens ruimte is voor veel humor, vooral in het personage van de poolse buurvrouw”. Mariëtte

“Ik vond het een mooie voorstelling. Prachtig gespeeld door jullie beiden. “Gespeeld” is het verkeerde woord, want het leek alsof het echt was. Ik wist niet wat ik zag toen ik binnenkwam en waande mij dan ook in een echt theater. Mijn verbazing was groot toen ik dit laatste na de voorstelling weer in een huiskamer zag veranderen. Waauw! Ik wens jullie nog heel veel succes en speelplezier.” Tot ziens Ann

“Spanning, humor, rust… beweging, stilte Puur toneel van heel nabij. Succes.” Alda- Lu

Deze produktie is in het Kamertheater gespeeld
van oktober 2004 tot en met maart 2005.

De tekst kunt u bij het Kamertheater bestellen.

Achttien jaar geleden ging Hanna op zoek naar haar oorsprong en raakte daarmee haar familie kwijt. Ze woont nog steeds in Nederland, ver van haar familie. Alles lijkt nu een plek te hebben gekregen. De buurvrouw, wodka en onverwacht bezoek zetten alles op zijn kop. Een intiem toneelstuk met geheimen en humor.

Manja: ‘Mijn grootvader van vaders kant kwam uit Polen. Ik was er altijd trots op voor een kwart Poolse te zijn. Mijn opa had een accent en gewoonten die heel on-Nederlands waren. Hij kon mij zo heel on-Nederlands omhelzen, waarbij hij me bijna plat drukte tegen zijn dikke buik. Vaak droeg hij Russische gedichten voor, waar niemand iets van begreep, maar waarbij hem de tranen over de wangen biggelden. Ik vond het machtig interessant en vertelde regelmatig vol trots over mijn Poolse opa. Twintig jaar later wordt er heel anders naar nieuwe Nederlanders gekeken dan toen. Ze lijken vele malen minder welkom te zijn en van het vleugje exotische meerwaarde lijken wij genoeg te hebben. Waarom blijven al die nieuwe Nederlanders desondanks hier? In hun verhalen is het land van herkomst altijd veel beter en mooier dan Nederland. Of zijn ze bang de realiteit van vergankelijkheid in hun eigen land onder ogen te moeten zien?’
Het dominante thema van Het Verkleurde Land gaat over de heimwee naar het land van herkomst en het ingewikkelde proces om in een nieuw land te aarden. De worsteling rond de vraag waarom deze mensen ondanks alles niet terug gaan, maakt de voorstelling tot een actuele bijdrage in de huidige maatschappelijke discussie over immigranten en integratie. Regisseur Karen Johnson is oorspronkelijk Engelse. Actrice Esther Clarita Drenthe heeft ouders die oorspronkelijk uit Suriname en de Antillen komen. Op basis van gesprekken over deze achtergronden ontstond langzaam een tekst, waarvan deze voorstelling het resultaat is.